Lieve Chantalle,
Ik ben social media manager bij een agency.
Mijn job bestaat uit strategie, contentplanning, copywriting, community management, crisiscommunicatie, performance tracking, rapportage en af en toe psychologische bijstand voor klanten die vinden dat “die post niet genoeg likes kreeg.”
Wat ik krijg in ruil?
Feedback op emoji’s.
Discussies over of een caption “wel echt genoeg klinkt.”
En mensen die me op vrijdagavond een screenshot sturen van een concurrent die “iets heel gelijkaardigs postte, en misschien moeten we daar ook iets rond doen?”
Tegen maandag.
Ik voel me geen socialmediamens meer.
Ik voel me een menselijke contentprinter met een 24/7 wifi-verbinding.
Niemand leest m’n strategie. Iedereen heeft wel een gevoel.
En mijn werk wordt pas belangrijk gevonden als iemand het niet goed vindt.
Chantalle, hoe overleef ik dit zonder alles te archiveren, mezelf inbegrepen?
Groetjes,
Post & Burn-out
Lieve P&B,
Ah, social media.
Het enige domein waarin iedereen expert is omdat ze zelf ook “al eens iets gepost hebben op Instagram.”
Je bent niet alleen.
Jij bent een van die moderne helden die tegelijk creatief, diplomatisch, analytisch én altijd online moet zijn.
Een soort contentkameel: alles opslorpen, rustig blijven, zelden klagen, af en toe spugen.
Wat jij voelt, is volkomen normaal.
Je staat in het oog van de perfecte storm:
- Iedereen wil “zichtbaarheid”
- Iedereen heeft “feedback”
- En niemand snapt het algoritme, maar dat houdt hen niet tegen om het te commanderen alsof het een stagiair is.
Laat me je een paar noodrantsoenen geven voor je mentale kelder:
Erken: je bent niet hun toverfee.
Social media is geen wichelroede voor virale magie.
Het is strategie, ritme, aanvoelen, timing, testing, bijsturen.
Maar het voelt voor anderen als: content komt uit het niets, groeit vanzelf, en als het niet werkt is het jouw fout.
Jij moet weten: dat is onzin.
Het algoritme is geen hond die je trucjes aanleert. Het is een chagrijnige kat. Je mag blij zijn als het iets doet.
Gebruik data als schild.
Niet omdat data altijd de waarheid zegt, maar omdat het je redt van meningen als:
- “Ik voel dit niet.”
- “Mijn buurvrouw vond het vreemd.”
- “Ik denk dat het niet het juiste moment was.”
Reageer met:
“Interessant. Volgens de cijfers deed deze post het binnen benchmark. Maar ik bekijk graag hoe we kunnen testen met een andere invalshoek.”
Voilà. Kritiek omgezet in controle. Als een ware content-alchemist.
Baken je beschikbaarheid af.
Zet in je handtekening:
“Social media leeft 24/7. Ik niet.”
Of:
“Voor urgenties bel me. Voor alles anders: plan een call.”
Je bent geen buzzy button die altijd meteen iets publiceert omdat iemand “nu een idee kreeg.”
Creativiteit is geen paniekdienst.
Zorg voor een geheime map: ‘Voor als ze toch niet luisteren.’
Iedere social manager heeft ‘m.
De map met ideeën die geweigerd werden.
Met posts die te edgy waren.
Met inhakers die te snel kwamen.
En die map... die laat je af en toe zien.
Om te tonen wat had kunnen zijn.
(En stiekem om jezelf eraan te herinneren dat jij écht goed bezig bent, ondanks de dodelijke comment: “Kun het iets meer catchy?”)
Dus lieve Post & Burn-out,
Blijf posten. Maar niet ten koste van jezelf.
Blijf reageren. Maar niet op alles.
En vooral: blijf geloven in de kracht van goeie content, zelfs als niemand ooit “goed gedaan” zegt na een post die 32 leads opleverde.
Weet dat jij de motor bent van merkzichtbaarheid.
De stille kracht achter de schermen.
De stem van merken die zelf geen stem hebben.
En als het echt niet meer lukt:
Maak een post.
Zet erboven: “Deze is voor mezelf.”
Want soms is dat de enige strategie die telt.
Liefs en algoritmische ademruimte,
Chantalle
Maakt geen contentkalenders meer. Alleen nog mentale beschikbaarheidsvensters in Helvetica
