Lieve Chantalle,
Ik werk in een agency als “creatief”. Wat dat betekent? Euh… dat ik copy doe, of design, of ideëen, of concepten, of AI-experimenten, of een presentatie “ietsje leuker” maak als de account het vraagt.
Ik ben van alle markten thuis. En dus word ik voor elk project gevraagd.
“Oh, daar kunnen we jou wel even op zetten, jij bent zo veelzijdig.”
Klinkt als een compliment.
Maar intussen voelt het alsof ik elk uur een andere jas moet aantrekken.
Om 9u ben ik copywriter.
Om 10u moet ik “snel even iets in Canva zwieren.”
Om 11u ben ik AI-coach in een workshop.
Om 14u zit ik in een brainstorm over een merkverhaal.
En om 17u vraagt iemand: “Zou jij niet eens nadenken over hoe we onze interne communicatie kunnen verbeteren?”
Ik voel me niet erkend in mijn échte talent.
Maar da’s misschien omdat ik zelf niet meer weet wat dat juist is.
Ben ik een duizendpoot? Of gewoon een draaideur waar iedereen doorheen walst?
Met creatieve groet,
Jack of All Campaigns
Lieve J.O.A.C.,
Wat jij voelt, noemen we in de volksmond:
De Creatieve Kramp van de Kan-ik-wel-en-ik-mag-alles-doen-maar-wat-doe-ik-nu-eigenlijk?
Of kortweg: C.K.K.I.W.E.I.M.A.D.M.W.D.I.N.E.
Klinkt als een obscure virale aandoening, en zo voelt het ook.
Je bent niet alleen.
Elk agency heeft er minstens eentje zoals jij: een menselijk Zwitsers zakmes met ingebouwde schuldgevoelens, een bizar brede skillset en een inbox die klinkt als een vuvuzela van vage verzoeken.
Laat me je vertellen: jouw veelzijdigheid is géén zwakte.
Het is een superkracht.
Alleen… zijn superkrachten nu eenmaal uitputtend als niemand je zegt waarvoor je ze precies moet gebruiken.
Even wat harde waarheden, overgoten met een sausje liefde en ironie:
“Je bent van alles een beetje” is agencytaal voor “we zouden jou moeten klonen maar HR weet niet hoe.”
Men noemt je multi-inzetbaar. Wat betekent: ze hebben geen plan, maar jij lijkt altijd beschikbaar.
Gevolg: je voelt je als een creatieve magnetron. Altijd standby, maar zelden voor een driegangenmenu.
De valkuil van de generalist is dat je voortdurend werkt op basis van andermans verwachtingen.
Vandaag “even een postje maken”. Morgen “gewoon een workshop inleiden”.
En plots ben jij degene die het contentplan, de AI-workflow én de kerstkaart mag verzinnen.
Maar wie bedenkt eigenlijk jouw plan?
Je mag nee zeggen, zelfs als je ja kán.
Ja, jij zou dat merk kunnen herpositioneren in een namiddag.
Ja, jij kan een TikTok-idee verzinnen én het filmen én het ondertitelen.
Maar da’s niet hetzelfde als: moet jij dat ook echt doen?
Denk eens goed na: wat geeft je energie? Wat laat je leeg achter?
En wees streng in het verschil tussen “ik kan” en “ik wil.”
Identiteit is géén functietitel, het is een spanningsveld.
Misschien ben jij net de brug tussen rollen. De lijm tussen hokjes. De kunst van de combinatie.
Maar dan mag je dat ook zélf zo benoemen.
Zeg: “Ik ben een creatief denker die systemen, concepten en inhoud verbindt.”
Of gewoon: “Ik ben niet moeilijk te plaatsen, ik ben moeilijk te vervangen.”
Dus lieve Jack,
De volgende keer dat iemand zegt:
“Zou jij misschien ook even…”
Mag jij antwoorden met:
“Misschien. Maar is dit wat ik vandaag het beste kan bijdragen?”
Want jij bent geen helpdesk. Geen back-up. Geen “altijd handig om achter de hand te hebben”.
Jij bent de reden dat er nog iets voelt in een wereld van templates.
Dat er nog iets onverwacht gebeurt in de flow van voorspelbaarheid.
Dat AI nog nét niet alles overneemt, omdat jij die laatste menselijke vonk toevoegt.
Dus trek vandaag geen nieuwe jas aan.
Trek je stoute schoenen aan.
En herinner iedereen eraan: je bent niet hier om alles een beetje te doen.
Je bent hier om iets beter te doen dan wie dan ook.
Liefs en creatieve grenzen,
Chantalle
Heeft ooit 7 functies op haar naamkaartje gehad. Nu gewoon: “Chantalle - weet veel, doet alleen nog waar ze zin in heeft.”
