HR zonder HR-vreugde

vraagt het aan Chantalle

Lieve Chantalle,

Ik ben HR-manager bij een groeiend agency.
Ik doe m’n best. Echt.
Ik organiseer welkomstdagen, ik schrijf vacatureteksten waarin “dynamisch team” oprecht gemeend is, ik probeer exitgesprekken niet te laten eindigen in cynisch gebrom.

Maar ondertussen zit ik ook in meetings waar mensen zuchten bij het woord “feedbackcultuur”, word ik verantwoordelijk gehouden voor retentie terwijl het loonbeleid verzwegen wordt als Voldemort, en moet ik “iets leuks doen op Instagram” om te tonen dat we “aan employer branding doen”.

Mijn inbox zit vol met zinnen als:
- “Heb je nog iets rond motivatie?”
- “We zoeken een stagiair, liefst eentje die meteen productief is.”
- “Kunnen we iets doen rond ‘werken bij X’ zonder dat het fake overkomt?”

En ondertussen krijg ik opmerkingen als:
“HR is toch meer dan een verjaardagskaartje, hé?”

Chantalle. Ik. Ben. Moe.
Hoe zorg ik dat ik dit nog blijf doen zonder op een dag zelf in de suggestiebox te kruipen?

Groetjes,
HR zonder HR-vreugde

---

Lieve HR-zonder-vreugde,

Allereerst: jij bent een held.
Niet de soort met een cape, maar met een excelblad met functietitels, een Slackkanaal vol verjaardagsreminders en een hoofd vol menselijkheid in een wereld vol deliverables.

Wat jij ervaart is de klassieke “Zorg maar dat de sfeer goed zit” paradox.
Waarin je verwacht wordt cultuur te bouwen zonder budget, motivatie te stimuleren zonder inspraak, en mensen te laten blijven in een organisatie die intern voelt als een uitgelopen wireframe.

En toch… je doet het.
Je probeert.
Je organiseert dingen.
Je luistert.
Je smeert de scharnieren van een team dat kraakt in de groei.

Maar zelfs de beste HR-mens kan geen employer brand opbouwen op basis van niets.
Een paar waarheden waar je u tegen mag zeggen:

Employer branding is geen Instagram-story.
Het is niet de aftermovie van het zomerfeest.
Het is: loonbeleid, groeikansen, leiderschap, mentale ruimte, psychologische veiligheid, zinvolle feedback, en ja - ook of er goeie koffie is.
Wil iemand “iets leuks posten” over werken bij jullie? Vraag dan:
“Mag ik dan ook de vacaturetekst herschrijven zodat die niet klinkt als een vacature voor een multifunctionele printer?”

Feedbackcultuur moet geleefd worden. Niet ingevoerd per mail.
Als leiders geen feedback vragen of geven, dan helpt geen enkel coachingtraject.
Dan moet je zeggen:
“Voordat we een tool kopen rond ‘360 feedback’, zouden we kunnen starten met elkaar eens oprecht bedanken voor werk dat goed liep.”
Klinkt simpel. Is revolutionair.

HR is geen veredelde sfeercommissie.
Je mag dat zeggen in het volgende directieoverleg.
Zeg:
“Ik ben hier niet om het gezellig te houden. Ik ben hier om te zorgen dat mensen hier graag blijven werken.
Dat begint bij duidelijke verwachtingen, eerlijke gesprekken, en het durven benoemen van wat er niét loopt.”
En als iemand zegt: “ja maar, we zijn toch geen corporate hé,”
antwoord dan:
“Neen. Maar we zijn ook geen hobbyclub met vaste uren en een omzetdoelstelling.”

Wees geen eenzame cheerleader.
Vraag om medeverantwoordelijkheid.
Als men zegt: “Mensen lijken minder betrokken,”
zeg dan:
“Wie uit het MT heeft de laatste maand écht 1-op-1 gepraat met z’n teamleden?”
Want je kan geen betrokkenheid plannen. Je moet ze leven.

Dus lieve HR-heldin (of held),

Als jij nog maar twijfelt of je wel het verschil maakt, kijk dan eens wie er zich veilig voelt om bij jou te komen klagen.
Wie z’n eerste dag goed doorkomt omdat jij alles geregeld hebt.
Wie zegt: “Ik wist niet dat ik dit ergens mocht zeggen.”

Dat ben jij.
Dat is jouw werk.
En dat is onzichtbaar… tot het ontbreekt.

Blijf duwen, maar niet alleen.
En als iemand ooit nog zegt: “Doe jij even iets rond employer branding?”
Stuur dan gewoon terug:
“Zeker. Als ik ook het mandaat krijg om er echt iets aan te veranderen.”
En dan... lach.
Want jij weet: cultuur bouw je niet met ballonnen, maar met keuzes.

Liefs en policies met lef,
Chantalle
Was ooit “verantwoordelijk voor de sfeer”, tot ze zich herinnerde dat ze ook recht had op autonomie