Lieve Chantalle,
Ik ben projectmanager bij een agency.
En ik zit vast.
Vast tussen klantverwachtingen, interne capaciteiten, onduidelijke deadlines, half ingevulde briefings, en last-minute “kleine aanpassingen” die alleen klein zijn in het hoofd van wie ze vraagt.
Ik zit elke dag in meetings die beginnen met:
“Kan jij dit even trekken?”
En eindigen met:
“Ik heb er alle vertrouwen in dat jij dit wel oplost.”
Iedereen verwacht dat ik alles weet.
Wanneer iets live gaat. Waarom het nog niet live is. Wie er aan werkt. Waarom die persoon op vakantie is. Wat de planning eigenlijk was. Of dat stockbeeld wel rechtenvrij is. En of de klant écht dat font bedoelde.
En als het fout loopt?
Dan zegt men:
“Tja, jammer. Maar er was ook niet echt een duidelijk overzicht hé?”
Ik wil niet klagen.
Maar als iemand nog één keer zegt “maak anders gewoon een overzichtje in Notion”, ga ik mezelf als emoji in een flowchart tekenen en daarna ontslag nemen via Miro.
Hoe overleef ik dit, Chantalle?
En hoe blijf ik vriendelijk tegen mensen die hun chaos in mijn agenda dumpen?
Groetjes,
Gantt With The Wind
Lieve G.W.T.W.,
Wat jij meemaakt is geen projectmanagement.
Dat is frontliniecoördinatie in een conflictgebied zonder munitie, maar met Slack.
Je bent niet gewoon “de glue tussen teams en klanten.”
Je bent superlijm.
Die tegelijk onzichtbaar, onbreekbaar én geurloos moet zijn.
En elke keer je een planning maakt, besluit het universum collectief:
“Wat een mooi idee. Zonde als er iets mee zou gebeuren.”
Laat me alvast zeggen:
Jij doet het beter dan je denkt.
Je meet je succes aan de stilte.
Aan het feit dat dingen gewoon gebeuren.
Dat mensen vergeten dat er ooit een probleem was.
Omdat jij het op voorhand, tijdens of achteraf hebt opgelost.
In stilte.
Met een overzichtje.
In Notion.
Maar zelfs helden verdienen rust.
Dus hier wat tools uit mijn mentale EHBO-kist:
“Wie pakt dit op?” is geen retorische vraag.
Als jij een actiepunt uitspreekt en iedereen zwijgt, gebeurt er niks.
Zeg:
“Ik geef dit aan X tegen datum Y. Akkoord?”
Niet:
“Ik zet het wel ergens open.”
Want dan belandt het in het Agency Bermuda Archief: ergens tussen “inspiratie” en “oude pitchvoorstellen”.
Herken het verschil tussen ownership en overname.
Je mag verantwoordelijkheid nemen.
Maar niet voor alles.
Als je elke taak ‘even oppakt’ omdat het anders blijft liggen, verander je van PM naar EHBO.
En geloof me: niemand zegt achteraf “dank je om al onze werkdruk op je schouders te nemen zonder erkenning.”
Gebruik het heilige drieluik: wat, wanneer, wie.
Dat is je schild tegen vaagheid.
Als iemand zegt “zet het even op de planning”, vraag:
Wat precies?
Voor wanneer?
Wie voert het uit?
Als dat niet ingevuld raakt, is het geen taak.
Het is een gevoel in een hoodie.
En als alles faalt: zet een automatische out-of-office op waarin staat:
“Door omstandigheden ben ik momenteel in een vergaderruimte opgesloten met alleen een whiteboardstift en het vage gevoel dat ik dit project ‘wel even trek’.”
Dus lieve Gantt With The Wind,
Jij bent niet het probleem.
Jij bent het systeem waarin iedereen hun probleem dumpt.
Maar dat systeem mag grenzen stellen.
Zeg af en toe:
“Ik ben niet de vuilbak van deze briefing.”
Of:
“Als je geen verantwoordelijkheid neemt, krijg je ook geen prioriteit.”
Of zelfs gewoon:
“Neen.”
En dan, als het stilvalt, stuur je ze één ding:
Een overzichtje.
Want dat is jouw wraak.
Jouw superkracht.
Jouw diplomatieke bom.
Liefs en perfect getimede projectupdates,
Chantalle
PM sinds voor Jira cool was, en toen al verdacht werd van voodoo omdat ze wél altijd wist waar iedereen mee bezig was
